Ağlamak güzelse,
Gülmek çok daha güzel.

Duygularımızı gizlemek yerine onları ifade etmek önemli. Ağlamak ve gülmek, insanın duygusal yelpazesinin doğal bir parçası.Biz ve hikayelerimizin dışa yansıyan yüzü.

Ağlamak, içimizde biriken duyguları serbest bırakmamıza yardımcı olurken, gülmek de mutluluğu ve neşeyi paylaşmanın güzel bir yolu.Duygusal ifadelerimiz, ilişkilerimizi güçlendirken iç huzurumuz için de önemli olduğunu unutmayalım.Her bir ifade,samimiyettir bence.

Ağlamak güzel;
İnsan sevinçten ağlar,ama öyle değil mi?Olaya bu penceren bakmak istedim.Güzelliklere ağlamış olalım hep,hüzne kedere olmasın ağlamalarımız,göz yaşlarımız.Sevinç gözyaşları bunlar diyebileceğimiz güzel olaylar ve haberlere ağlamış olalım.

En güzeli gülmek ve güldürebilmek.Burada güldürebilmek derken,komedyenlik değil tabi kastettiğim.Mutlu edebilmek,özellikle yaşadıkları yüzünden gülmeyi unutmuş yada kendine gülmeyi haram etmiş insanların yüzünde gözünde bir tebessüm oluşturabilmek bu çok kıymetli.

İnsanlar neden gülmeyi gizlemezler de,
ağlamayı gizlerler.Halbuki özellikle sebep olanlarda görmeli diye düşünüyorum.Güldüğümüz anı gördülerse ağladığımızı da görmeliler ve kendilerine pay çıkarabilmeliler.

Güçlü görünmeyi seviyoruz ama sanki ağlamayı biraz acizlik görüyoruz.Nasılsın dendiğinde hep iyiyim dediğimiz gibi;Niye öyle deriz ki,yada demelimiyiz ?
İçimize atmak kurtuluş mu,yorgunluk mu?
Aman karşımızdaki ( sebep olan ) kırılmasın dedikçe dağıldığımızı görememek,kendimize ne kadar zarar veren durum halbuki.

Hz.Ali efendimizin dediği gibi;
“Tebessüm et,bu da sadakadır.” Bunun için bile gülmeli insan.Gülerken güldürebilmeli,yüreklere dokunası hikayeler biriktirmeli.Duamız şu olsun;
İnsan ağlayacaksa bu üzüntüden değil,sevinçten olsun.

Mutlu kalın.

Gülün dünya gülsün.

Muhabbetle..