Maske, hayatımıza koronavirüsle girmiş gibi görünse de aslında hep vardı. Türkiye’nin 9. Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel’in “Dün dündür, bugün bugündür” sözü, bazı insanların maskeli balo misali yaşamlarının bir özeti gibiydi yıllarca.

Zaman değişse de insanlar değişmiyor. Meşrebi, derneği, cemaati ne olursa olsun, çıkarı söz konusu olduğunda herkes aynı tepkiyi veriyor. Dün başka, bugün başka…

Rüzgâr gülü gibi dönerler. “O gün öyle söyledim, çünkü karşımdaki durum ballı kaymaklıydı” derler. Peki, sözün hiç mi kıymeti yok? “O dündü, geçti gitti” cevabını alırsınız.

Vefa mı? Güldürmeyin beni, o da İstanbul’da bir semtin adı artık. Milenyum çağında vefa mı olurmuş?

Hani sen sapına kadar milliyetçiydin? Dibine kadar sosyalisttin? Köküne kadar İslamcıydın? Ne oldu sana böyle?

“Hepsi doğru ama şu an onlara ihtiyaç yok” derler. “Onlar araçtı, parayı bulduk, makamı kaptık, işler alâ… Ondan sonrası muallâ!”

Omurgan kalmamış ama senin, dün selam veriyorsun, bugün tanımazlıktan geliyorsun. Nasıl iş bu?

“Ne yapalım, dünya böyle. Günün adamı ol. Selamı da konjonktüre göre ver. Duran arabaya binme, şartlara göre hareket et, esintiye göre yelken aç” derler.

Ama benim aklım karıştı. Böyle bir görünüme gönlüm rapor vermez!

“İster ver, ister verme. Rapora kalsın iş. Biz de vereni buluyoruz zaten” derler.

Vay canına ya! Maskeli balonun aktörleri için hayat ne kolaymış. Verdiği sözü tutmamak, tükürdüğünü yalamak, yola çıkılanı yolda bulunanla değiştirmek sıradan iş olmuş.

Korkuyorum ki hayat böyle sürecek. Bu menfaat maskesi, korona maskesine de benzemiyor. Evet, bu maske başka maske, değerli dostlarım!

Allah, bizleri böyle maskelerden ve nabza göre şerbet verenlerden uzak eylesin!

Ancak, bu maske yakışana da gerçekten acayip yakışıyor. Sezar’ın hakkını Sezar’a verelim. Haklarını yemeyelim.

Vesselâm.