Değerli okurlar,

İnsanın kalbini en çok meşgul eden sorulardan biri şudur: “Sevmek mi güzeldir, yoksa sevilmek mi?” Bu soru, yalnızca bir duygu tercihi değil, hayatın anlamına dair bir yolculuktur.

Sevmek, Rabbimizin kalbimize koyduğu en saf armağandır. Sevdiğinizde içinizden taşan o sıcaklık, aslında ilahî bir kaynaktan gelir. Sevmek, bir insana, bir canlıya, hatta bir yaprağa bile farklı gözlerle bakabilmektir. İçtenlikle sevmek, Allah’ın yarattıklarına duyulan şefkatin ve merhametin bir yansımasıdır. Seven kalp, küçülmez; aksine genişler, büyür, olgunlaşır. Ve insan sevdikçe, aslında Yaratan’a biraz daha yaklaşır.

Sevilmek de büyük bir nimettir. Çünkü sevilmek, varlığınızın kıymetli olduğuna dair bir işarettir. Birinin kalbinde yer bulmak, sizin için edilen bir dua, gösterilen bir tebessüm… Tüm bunlar, Rabbimizin kullarına sunduğu inceliklerdendir. Sevilmek, kalbi huzurla doldurur, insana yalnız olmadığını hatırlatır.

Ancak sadece sevilmeyi bekleyen bir kalp zamanla eksik kalır. Çünkü sevilmek başkalarının iradesine bağlıdır, ama sevmek bizim elimizdedir. Sevmeyi seçmek, içimizdeki ışığı büyütmek, başkasının hayatına iyilik katmaktır. Sevgi, karşılık bulmasa bile kıymetlidir; çünkü o sevgi, insanı Rabbine yakınlaştıran bir köprüdür.

En büyük mutluluk ise, sevmekle sevilmenin birleştiği o nadir anlarda saklıdır. Sevdiğinizin sizi de sevmesi, insanın kalbine verilen en güzel hediyelerden biridir. Ama bundan daha önemlisi, sevgiyi hakikate bağlayabilmektir. Çünkü kalbinde sevgi taşıyan kişi, aynı zamanda sabrı, şükrü ve teslimiyeti de öğrenir.

Kısacası, sevilmek bir lütuf, sevmek ise bir yolculuktur. Ve insan, gönlündeki sevgiyi Rabbine emanet ederek yaşadığında, hayatın bütün renkleri daha anlamlı hale gelir.

Yine de bana göre sevmek, sevilmekten daha derindir. Çünkü sevmek, bizim içimizden doğan bir irade, bir seçimdir. Sevilmek başkasına bağlıdır; ama sevmek, insanın içindeki en saf duygudur. Sevmek, beklemek değil; vermek, paylaşmak, çoğaltmaktır.