İnsanın insana verdiği önemin ölçüsü, bir başka ifadeyle gösterilen değerin kıvamı geçmişte de vardı, şimdi de var, yarın da olacak! İstenilenle istenildiği zaman konuşmak, kişiye ya da kişilere istenildiği vakit ilgi göstermek! "Efendim çok yoğunum.. Çok meşgûlüm.. Çok çalışıyorum.. Kendime ayıracak zamanım yok.. Aramışsınız, size bir türlü dönemedim.. Arayamadım, soramadım.. Yandım.. Bittim.. Küldüm.." Evet, bunların hepsi kocaman bir palavradır. Hepsi kurt masalıdır. Sadede gelirsek; insanlar öyle söyledikleri kadar meşgûl ve yoğun değillerdir. Ne kadar işleri güçleri olsa da, kendilerine ve de sevdiklerine mutlaka ayıracakları zamanları, dakikaları vardır. Ancak insanların öncelikleri vardır. Kim, popülerse, kim revaçtaysa, ilgi gösterilme ve aranma sırası onundur. Öncelik dışında kalanlar da, bazen sıranın kendilerine geldiğini zannederler. Bir türlü gelmez ama! Bikmadan, usanmadan, yine de beklerler, fakat beyhude bekleyiş hep sürer. Ve bir türlü sıranın kendilerine gelmediğini görürler. O vakit, boşa kulaç atıldığı anlaşılır. Vefânın ve iyiliğin, yanlış insanlara gösterildiğini anlarlar. Hayat hep böyledir ama! Ve hayatın her anı derstir. Ve bu hayat dersleri, zigzagların çok bol olduğu çetin bir imtihandır! Ne aritmetiğe benzer, ne fiziğe, ne de coğrafyaya! Evet, hayat dersleri yüzde yüz tecrübe kazandırır insana! Lâkin yenilen tonla kazıklar da işin cabası olur. Tecrübe de hayatta yenilen kazıkların toplamı değil midir? Netice-i kelâm; ne mutlu, bu dersleri başarıyla geçenlere.. Ya da geçebilenlere! Yalpa yapsa bile, yıkılmadan, patinaj yapmadan, hatta yerinde saymadan, yoluna devam edenlere!

Vesselâm..