GÖNÜL BİR BİNADIR..
MİMÂRI İSE MUHABBETTİR..
GÖNÜL BİR BAHÇEYE BENZER.. 
VE O BAHÇEDE MUTLAKA BİR ŞEYLER BİTER..
ZAKKUM DA BİTER, SÜMBÜL, LÂLE, KARANFİL, GÜL DE BİTER..
BİR BAŞKA İFADEYLE;
GÜZEL ŞEYLER EKİLMELİ Kİ, GÜZEL ŞEYLER BİTSİN..
GÖNÜL İÇİN KIRICI SÖZDEN AĞIRI YOKTUR..
BEDEN PEK ÇOK YÜKÜ KALDIRIR, AMA GÖNÜL OLUMSUZ OLAN KELÂMI, BOZUK OLAN EYLEMİ KALDIRAMAZ..
DEVAM EDELİM;
GÖNLÜ YORGUN OLANIN DİLİ KESKİN OLUR..
DİLİ KESKİN OLANIN DA ZARARI ÖNCE KENDİSİNE, SONRA ETRAFINA, ARDINDAN DA HERKESE DOKUNUR..
KİŞİ, O HÂLDE; YA GÖNLÜ YORGUNUN YANINDA OLMAMALI, YA DA YANINDA OLDUĞU GÖNLÜ YORMAMALI..
NETİCE-İ KELÂM;
GÖNÜL NAHİFTİR..
GÖNÜL NAZİKTİR..
GÖNÜL ZARİFTİR..
O ÖYLE BİR LÂTİF KALEDİR Kİ, BASKIYLA, ZORBALIKLA, ENTRİKAYLA DEĞİL, SADECE SAMİMİYETLE, GÜVENLE,   ZARÂFETLE VE NEZAKETLE  FETHEDİLİR..
VESSELÂM..