Cemil Baysal
LUZERN- Eski dostlarını ve yıllarını geçirdiği semtleri yeniden gördüğünde duygulu anlar yaşadı. 1997 yılında kesin dönüş yaptıktan sonra memlekette sakin bir yaşam süren Erdoğan çiftinin, akranları gibi sayısız trajikomik hikayeleri var. Göçün ilk yıllarında 1967 yılında gelip 1997 yılında kesin dönüş yapan Erdoğan çifti, o yıllarda dil yol bilmemelerinden kaynaklanan traikomik hikayeleri anlatırken, kah gözleri doluyor, kah tebessüm ediyorlar.
Baba Erdoğan, ''O yıllarda kimse memleketten gelenleri seçmezdi. Kürt-Türk-Laz-Çerkez ayrım yapmaksızın hep bir arada olur, kimin yardıma ihtiyacı olsa birlikte yardıma koşardık. Zürih'e bir Türk gelmiş derlerdi. Arkadaşlarla toplanır bir arabayla ''memleketten havadis getirecek''diye gider o Türk'ü arar bulurduk'' dedi. Anne Safiye Erdoğan ise o yıllarda Türkiye'ye telefonla yakınlarını aramanın zorluklarını, Türkce televizyon kanallarına duyulan özlemi anlatırken adeta gözleri doldu. Safiye Erdoğan gözleri dolarak bir anısını şöyle anlattı: ''Şimdi ki gibi yüzlerce Türk kanalı hayal. Arkadaşlar arasında ''Alman ARD-ZDF kanalında bir dizide bir Türk artist oynuyormuş'' diye duyardık. O zamanlar bırak Türkce kanal seyretmeyi, Türkce radyo dinleyebilmeyi, Alman kanalında Türk oyuncu varmış diye, ARD-ZDF kanalını aramaya giderdik. Türk oyuncu dizide Türkce bile konuşmuyor. Ama biz ''Türk oyuncu varmış, Türk oyuncuyu göreceğiz'' diye özlemle diziyi syerederek bir nebze Türk film-dizi özlemimizi gidermeye çalışırdık. O zamanlar herkesin evinde Televizyon olmadığı için, restoranlarda ARD-ZDF kanalında oynayan dizideki Türk oyuncuyu seyretmek için yer arardık'' diyerek ''şimdi gurbet diye bir şey mi kaldı'' sözleriyle Türkiye ve Türkce özlemini anlattı.

Sayısız trajikomik anılarını anlatan Erdoğan Ailesi, ''Görüştüklerimizle çok mutlu olduk. Görüşemediklerimize Post aracılığıyla selam gönderiyor hepsinden helallik istiyoruz'' diyerek kendilerini tanıyanlara ve akranlarının İsviçre'deki çocuklarına selam gönderdiler.