İnanın, bu satırları yazarken içim kan ağlıyor. Bildiğiniz gibi her akşam muntazaman Türk televizyon kanallarındaki haberleri izliyorum ve üzüntüden kahroluyorum. Çünkü haberlerde iç açıcı hiçbir şey yok. Haber olanlar ise bana 1914 Amerika’sını hatırlatıyor.
Kadın cinayetleri hızla devam ediyor. Diğer cinayetler de cabası. Şimdi bunlara ilaveten bir de muhtelif çeteler türedi: “Casperlar”, “Şirinler” ve “Daltonlar”… Kim bunlar? Ülkede güvenlik kuvvetleri yok mu? Polis yok mu? Kolluk kuvvetleri nerede? Sanki ülke, 1914 yılının Amerika’sına dönmüş gibi.
Taciz olayları ise neredeyse her gün artarak devam ediyor. Bu durumu kabullenmek, her Türk vatandaşı için gerçekten çok zor.
Bunlara ek olarak, her gün gümrük kapılarımızda tonlarca uyuşturucu yakalanıyor. Bunları kimlerin getirdiğini anlamak mümkün değil. Gençlerimiz, hatta çocuklarımız bu lanete alıştırılıyorlar. Zaten bu zehri satanlar, ilkokul kapılarına kadar yerleşmiş durumda.
1960–2000 yılları arasında ülkede her ne kadar zorluklar olsa da insanlar mutlu ya da en azından mutlu olmaya çalışıyordu. Şimdi baktığımda, tutulur bir şey kalmadığını üzülerek görüyorum.
Bilmem, belki bu yazıyla içinizi kararttım. Ama inşallah bu sıkıntılı ve üzücü günlerden en kısa zamanda kurtuluruz temennisiyle…